Door de vallei van L’Yser vanuit Wylder

Wandeling net over de grens in Frans-Vlaanderen in de vallei van L’Yser.

Een stukje via het grensoverschrijdende wandelnetwerk Ijzervallei en een stukje “eigen” ontwerp.

Ik had aanvankelijk Bambecque gekozen als vertrekpunt, maar aangezien er een “brocante” was in het dorpje en ik er mijn wagen nergens kon parkeren, reed ik maar door naar Wylder, een dorpje wat verder dat ook op mijn parkoers lag. Hier ondervond ik geen parkeerproblemen alhoewel er op de kleine parking voor het kerkje amper plaats is voor een tiental wagens.

Het piepkleine dorpje ligt zowat halverwege tussen Cassel en Dunkerque. Volgens Wikipedia lag het plaatsje langs de Romeinse heerweg die Cassel met de Noordzee verbond.

In Wylder start de wandeling “circuit du Chateau de la Briarde“. Het Chateau de la Briarde is een kasteel in het wat verderop gelegen West-Cappel. In 2012 wandelde ik de “verkorte” versie van dit circuit, toen we op terugweg waren van Crochte: “Circuit du moulin Den Leeuw et du pain“.

Vandaag stapte ik van Wylder via West-Cappel tot aan de grens in Oost-Cappel. Van hieruit ging het terug naar Wylder via Bambecque. Het viel mij op dat er hier in deze streek op de velden heel wat vlas wordt geteeld.

De brocante in Bambecque was nog altijd aan de gang. In het café “au Tilleul” kon ik eventjes uitrusten en iets fris drinken. Er restten nog een vijftal kilometer tot Wylder.

Mijn fotoreportage: Wylder 15 juni 2019 

Wandeling in de vallei van de "Franse" Leie

Een georganiseerde wandeling vanuit het Noord-Franse Isbergues, een plaatsje gelegen in de vallei van de “Franse” Leie.

De wandeltocht startte vanuit Berguette, een kleine deelgemeente van Isbergues.

Het traject volgde een poosje het GR-pad: GRP Tour de la Lys.

Parkoers: Startplaats Berguettes – Ham-en-Artois – Guarbecque

Mijn foto’s: Isbergues 1 mei 2019

Van Watou naar Herzeele door de vallei van de Ijzer

Wandeling via het grensoverschrijdend wandelnetwerk Ijzervallei

Ik startte vanuit het grens- , brouwers- en kunstenaarsdorp Watou, dat ook wel “het dorp van hoge gisting” wordt genoemd. Via de wandelknooppunten stapte ik “over de frontiere” naar Herzeele.

Vanuit Herzeele wandelde ik terug naar Watou via Houtkerque. Ik stak de grens over in de Warandestraat. De Heidebeek of Ey-Becke, een riviertje dat nabij Haringe in de Ijzer uitmondt, vormt hier sedert 1677 de grens tussen België en la douce France. In 2017 wandelde ik van Roesbrugge naar Herzeele via de GR130 of GR Ijzer. Mijn verslag van deze tocht kun je hier nalezen: over de GR130 naar Herzeele.

In Houtkerque pauzeerde ik eventjes bij Gisèle in het kleine volkscafé “Au Saint Eloi”. Ik bestelde er een “Picon Vin Blanc”, het drankje van de grensstreek . Gisèle verklapte mij dat ze reeds 61 jaar het café runde en dat ze dit bleef doen voor het gezelschap. Dit was haar leven. Ze houdt er niet van om alleen te zijn. Vroeger hielden haar ouders hier café, maar haar kinderen willen de zaak niet verder zetten. Toen ik haar vertelde dat ik op wandel was, vertelde ze “dans la vie on doit faire ce qu’on a envie de faire. La vie est trop court”. Wijze woorden van een kranige dame.

Andere wandelingen in deze streek: Houtkerque en Herzeele

Mijn fotoreportage: Watou 16 maart 2019

Door de mijnstreek rond Lens

Wandeling door de mijnstreek in de omgeving van het Noord-Franse Lens. Her en der verspreid in het landschap van Lens liggen er nog slakkenbergen, restanten van de vroegere steenkoolmijnen.

We wandelden vanuit Annay via Pont-à-Vendin naar Estevelles. Hier ligt de immense terril nr 98 van de mijn 24/25.

Niemand anders dan Pierre Bachelet slaagde er in om in zijn chanson “Les Corons” het miserabele bestaan en het harde labeur van de mijnwerkers in deze streek te verwoorden.

Mijn fotoreportage: Annay (FR) 24 februari 2019 

Pierre Bachelet:

Au nord, c’étaient les corons

La terre c’était le charbon

Le ciel c’était l’horizon

Les hommes des mineurs de fond

over het strand en door de duinen naar Bray-Dunes en Zuydcoote

Wandelen door de duinen en op het strand langs beide kanten van de Frontiere.

De weerman voorspelde het beste en ook het droogste weer voor het noordwesten. Aldus trok ik naar het grensdorpje Adinkerke in het uiterste noorden van de Westhoek. Ik had een tocht voorbereid via het grensoverschrijdende wandelnetwerk aan de kust en deze op mijn GPS opgeladen.

De parking van het bezoekerscentrum Duinpanne was mijn vertrekpunt. Ik stapte eerst door de Oosthoekduinen en het Calmeynbos en volgde een tijdje het kanaal Nieuwpoort-Duinkerke. Ondertussen kreeg ik een regenbui over mij heen. Ik mocht van geluk spreken want het bleef bij die ene plensbui. Bij de Maerebrug bereikte ik de grens. In een café nabij de vroegere douanepost dronk ik een koffie.

Hier raakte ik het goede spoor kwijt. Het pad liep via de vroegere spoorweg door de “Dunes du Perroquet” maar ik bleef de drukke weg tussen Adinkerke en Bray-Dunes volgen. Wat verderop vond ik uiteindelijk toch een doorgang naar het duingebied. Mijn GPS bracht mij tot bij het goede spoor. Net voor Bray-Dunes klom ik tot boven op een hoge duin waar het “Calvaire des Marins” staat.

Ik stapte door de straten van de badplaats en kwam uit bij het duingebied “Dune Marchand”. Het pad leidde mij door de duinen tot Zuydcoote. Her en der verpreid in de duinen en langs het strand liggen hier nog restanten van bunkers die deel uitmaakten van de Duitse Atlantikwall.

Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog werden van hieruit tijdens de Operatie Dynamo meer dan 300.000 geallieerde soldaten, die in en rond de havenstad Duinkerke door het Duitse leger dreigden omsingeld te geraken, geëvacueerd. Tijdens de operatie vielen heel wat slachtoffers en werden heel wat schepen tot zinken gebracht. Zo ligt voor de kust van Zuydcoote nog steeds het wrak van de “Crested Eagle”. De film “Dunkirk”, die in 2017 in première ging, vertelt het verhaal van deze grootse evacuatieoperatie. Ook de roman “Un Week-end à Zuydcoote”, die zich afspeelt tijden de Operatie Dynamo werd verfilmd.

Vanuit Zuydcoote wandelde ik terug langs de kustlijn via het strand. Het waaide heel hard, maar gelukkig blies de wind in mijn rug. In Bray-Dunes rustte ik eventjes uit in een brasserie en bestelde iets om te eten en te drinken. Daarna liep ik verder over het strand tot aan de camping Perroquet. Bij een grenspaal uit 1819 trok ik via het grenspad, gelegen pal op de Frontiere, de duinen in van het natuurreservaat de Westhoek. Deze grenspaal werd hier ooit neergeplant om de grens aan te duiden tussen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

Er volgde een mooie passage door het mooie duinenlandschap van het natuurrervaat en een laatste stukje Calmeynbos.Ik ondervond dat het wandelen in het mulle zand best vermoeiend is. Het gaat daarenboven voortdurend op en neer, duin op en duin af. De zee, de duinen, de rust en de mooie natuur zijn de inspanning echter meer dan waard. Atleten die zich voorbereiden voor een deelname aan de Marathon Des Sables vinden hier gegarandeerd een uitstekend trainingsparkoers. Dergelijke uitdaging moet ik geenszins ambiëren. Maar dit wist ik eigenlijk al een heel poosje.

Mijn foto’s van de wandeling Adinkerke 9 februari 2019

Hierbij enkele verslagen van eerdere wandelingen in deze omgeving: Ghyvelde en Bray-Dunes.

In de vallei van de Peenebeek en door het bocagelandschap van Frans-Vlaanderen

Ook vandaag was het prachtig wandelweer. Het was genieten van het deugddoende winterzonnetje. Ik had me blijkbaar wat te warm ingeduffeld want het overgrote deel van de tocht kon ik mijn jas uitlaten.

De tocht vertrok van Zuytpeene, een klein dorpje nabij Cassel. Ik wandelde van Zuytpeene naar Noordpeene door de vallei van de Peenebeek. Hier tussen de twee dorpjes werd in april 1677 een veldslag uitgevochten tussen het leger van Lodewijk XIV en het leger van de Verenigde Nederlanden: de Derde Slag bij Cassel of ook de Slag aan de Peene. Het Franse leger was de overwinnaar waardoor een groot stuk van Vlaanderen aan Frankrijk werd gehecht. Hier in de Franse Westhoek herinneren nog veel plaatsnamen aan dit Vlaamse verleden.

In Noordpeene kan men het “Maison de la Bataille” bezoeken.Vanuit Noordpeene stapte ik verder naar Buysscheure. Tussen Noordpeene en Buysscheure trekt de TGV-lijn tussen Lille en Calais en Londen een streep door het landschap. Geregeld raasde en denderde een TGV voorbij. Buysscheure is het dorpje van de Vlaamse volksfiguur Tisje Tasje. In dit dorpje ontspringt ook de Ijzer. Bij het kerkje staat een GR-wandelboom. Het is het begin- en eindpunt van de GR-Ijzer. Ook de GR128 (Wissant-Aken) passeert door het dorpje.

Vanuit Buysscheure wandelde ik nog een lus door het bocagelandschap tot aan de rand van het moeras van Clairmarais. De terugtocht vanuit Buysscheure ging opnieuw via Noordpeene naar Zuytpeene.

Mijn fotoreportage: Zuytpeene 20 januari 2019